Καθώς οι κοινωνικές εξελίξεις εξεγείρουν το ατομικό αλλά και το δημόσιο συμφέρον, οι ιδεολογίες παύουν να ισχύουν. Τα εκάστοτε καθεστώτα ʺπυρπολούνʺ ακατάπαυστα τη δημοκρατία και οι απόψεις ρίπτονται στον Καιάδα. Γινόμαστε ολοένα και περισσότερο απάνθρωποι με ένα και μοναδικό σκοπό: να θέσουμε σε λειτουργία ένα αίσθημα προγοναλατρίας και το εθνικιστικό μας ταμπεραμέντο να ʺλουστείʺ με τις αποχρώσεις του μπλε και του άσπρου.
Κάποτε, το 1950 και το 1960, μεγάλα ελληνικά κοινωνικά στρώματα μετακινήθηκαν ως οικονομικοί μετανάστες στην Αυστραλία, καθώς και στη Βορειοδυτική Ευρώπη, σε χώρες δηλαδή, με μεγάλη και ραγδαία εξέλιξη του δευτερογενούς τομέα, ήτοι, μειωμένη αγροτική οικονομία και μία ισχυρή τεχνολογική ανάπτυξη. Και πριν καλά αποδημήσουν προς το Νότο, ο κύριος προορισμός ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, κάπου το 1890.
Έλληνες λοιπόν, στην καρδιά και στο μυαλό, μάζεψαν τα πράγματα τους, έκλαψαν αφήνοντας πίσω αγαπημένα πρόσωπα και πήραν το δρόμο της ξενιτιάς. Το δρόμο που θα τους βοηθούσε στην κρίσιμη οικονομική τους καμπή αλλά και με το φόβο ενός απάνθρωπου και ρατσιστικού μένους. Ποιος ήξερε; Γνώριζε κανείς από τους, τότε, Έλληνες της διασποράς αν έπεφταν θύματα ρατσιστικής βίας; Όλοι ξεκίνησαν με την ιδέα, μίας καλύτερης οικονομικής και ποιοτικής ζωής.
Και κάπου εδώ, ερχόμαστε στην Ελλάδα του σήμερα. Στην Ελλάδα του 2013. Σε μία ευρωπαϊκή χώρα που το δημοκρατικό της αίσθημα ξεχείλιζε υπέρογκες ποσότητες. Δεχτήκαμε αλλοδαπούς, δεχτήκαμε αλλόθρησκους γιατί οι Έλληνες πάντα φημιζόμασταν για την αλληλεγγύη και πάνω απ’ όλο την ευτυχία του άλλου. Δυστυχώς, τα εξελισσόμενα πολιτικά δρώμενα, μετατρέπουν σε μεμονωμένες ιδεολογικές μηχανές τους Έλληνες πολίτες και χτυπούν τα αδύναμα μυαλά τους. Ίσως, γιατί οι μεγάλες κυβερνήσεις ή οι μεγάλοι πολιτικοί δεν ήλεγξαν σωστά τα αντανακλαστικά των πολιτών. Δεν επιρρίπτω ευθύνες ούτε στις κυβερνήσεις αλλά ούτε και στους πολιτικούς διότι, οι πολίτες μίας χώρας είναι υπεύθυνοι του εαυτού τους. Αν οι ίδιοι, δεν ήθελαν να χειραγωγούνται από μαινόμενες ιδεολογικές ταυτοποιήσεις, τότε όλοι θα χαρακτηριζόμασταν από ένα αμοιβαίο δημοκρατικό και αντιρατσιστικό αίσθημα.
Ίσως ʺτα άγια τοις κυσίʺ θα πρέπει να τα επιρρίψουμε σε ανθρώπους που χειραγωγούν, προωθώντας μία ιστορική και εθνική υπόσταση και όχι στις μεγάλες – πρώην – δημοκρατικές κυβερνήσεις.
Άλλωστε, υπήρξαμε κι εμείς οι Έλληνες μετανάστες. Γνωρίζουμε τους φόβους και τους κινδύνους που διαθέτει μία χώρα… γιατί να κάνουμε κάτι τέτοιο σε έναν αλλοδαπό;
ʺΔε θα μπορούσαμε να ήμασταν όλοι ίδιοι, γιατί τότε ο κόσμος θα ήταν μονότονος και απαίσιοςʺ
ΓΑΡΟΥΦΟΣ Π. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ