Αρχική Σελίδα > ΑΝΘΟΧΩΡΙΟΝ-ΦΥΤΩΚΙΟΝ-ΠΑΡΟΧΘΙΟΝ

ΑΝΘΟΧΩΡΙΟΝ-ΦΥΤΩΚΙΟΝ-ΠΑΡΟΧΘΙΟΝ

Ανθοχώρι Κοζάνης

υψόμετρο: 670 μ.

μόνιμοι κάτοικοι: 50

Εντάχθηκε το 1986 στο Δήμο Τσοτυλίου απο τις πρώτες κοινότητες που
είδε θετικά το θεσμό των συνενώσεων Δήμων και κοινοτήτων.

Το Ανθοχώρι βρίσκεται 4,5km νότια του Τσοτυλίου. Καταλαμβάνει 16τ.km, από αυτά τα 4,5τ.km είναι γη καλλιεργήσιμη και 4τ.km δάση γενικά η εδαφική περιοχή είναι πεδινή. Το χωριό συνορεύεται με τα χωριά Παρόχθιο(Σιγκόλι),Λουκόμι,Τσοτύλι,Ρόκαστρο,Φυτώκι της επαρχίας Βοίου και με τα χωριά του νομού Γρεβενών: Δασάκι,Κριθαράκια και Κλιματάκι.

Ως κοινότητα αναγνωρίστηκε με το Β.Δ της 19/12/1918,ΦΕΚ. Α'260/1918 όπου υπάγονταν και τα γειτονικά χωριά Παρόχθιο και Φυτώκι.Το παλαιό όνομα του χωριού είναι "Τσακνοχώρι" όπου με το Β.Δ τις 28/04/1954,ΦΕΚ.Α'91/1954 μετανομάστηκε σε Ανθοχώρι.

ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ

Το 1905 οι Τούρκοι έκαναν απογραφή του πληθυσμού, στο Ανθοχώρι κατοικούσαν 200 Έλληνες 200 μουσουλμάνοι σύνολο κατοίκων 400.

Το 1912 κάτοικοι: 241.
Το 1920 κάτοικοι: 254.
Το 1928 κάτοικοι: 392.
Το 1940 κάτοικοι: 358.
Το 1951 κάτοικοι: 375.
Το 1961 κάτοικοι 162.
Το 1971 κάτοικοι 232.
Το 1981 κάτοικοι 212.
Το 1991 κάτοικοι 112.
Το 2009 κάτοικοι 50.

Η παλαιότερη γραπτή μαρτυρία που έχουμε σήμερα για το Ανθοχώρι (Τσακνοχώρι) για το πότε ιδρύθηκε το χωριό γίνεται αναφορά στο μοναστήρι της Ζάβορδας,όπου Τσακνοχωρήτες έχουν αφιερώσει 7 βαφτιστικά ονόματα για αιώνιο μνημόσυνο το έτος 1692

Όσο αναφορά απο που πήρε την ονομασία Τσακνοχώρι υπάρχουν 2 γνώμες. 1η: από τους Τσάκωνες της Λακωνίας, 2η: από τα πολλά τσάκνα (φρύγανα) λόγο των πολλών θαμνώδων δασών.

Το Ανθοχώρι είναι ένας απλός αγροτικός οικισμός στο Δήμο Τσοτυλίου. Αν και κάθε τόπος έχεις τις ιδιαιτερότητές του, τίποτα δε φαίνεται -εκ πρώτης όψεως- να κάνει το συγκεκριμένο οικισμό να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους της ηπειρωτικής Ελλάδας. Τίποτα, εκτός από το μεγάλο εξάτοξο παλιό γεφύρι του.Το γεφύρι του Ανθοχωρίου, είναι ένα πετρόκτιστο αριστούργημα, το μεγαλύτερο και ίσως το ομορφότερο γεφύρι του Βοϊου. Ορθώνεται πάνω από τον ποταμό Πραμόριτσα, σε ύψος 9,10 μέτρα και έχει μήκος 49 μέτρα. Οι δομικοί του λίθοι είναι από ψαμμίτη, ένα ευκατέργαστο πέτρωμα, συνηθισμένο στο Βόιο. Χτίστηκε για να εξυπηρετεί τις ανάγκες των ποιμένων της Πίνδου που μετέφεραν τα κοπάδια τους από τη Βόρεια Πίνδο στη Θεσσαλία. Χρησιμοποιούνταν επίσης και από τα καραβάνια των χωριών των Γρεβενών, τα οποία κουβαλούσαν εμπορεύματα στην αγορά του Τσοτυλίου.Μια ιστορία το θέλει να κτίστηκε με τη χορηγία κάποιου μεγαλοκτηνοτρόφου από την Πίνδο.

Όταν αυτός προσπάθησε να διαβεί με το κοπάδι και την οικογένειά του τον ποταμό, μια απότομη και ορμητική ροή έπνιξε τη μονάκριβη κόρη του. Ο τραγικός πατέρας το θεώρησε σημάδι του Θεού, που ήθελε να τον τιμωρήσει για την πλεονεξία του. Τη νύχτα είδε στον ύπνο του έναν άγγελο με κάπα και αγκλίτσα, ο οποίος τον πρόσταξε να χτίσει ένα γεφύρι στο σημείο που πνίγηκε η κόρη του.Δεν είναι σίγουρο το πόσο αυτή η ιστορία ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Το σίγουρο είναι ότι το γεφύρι αποτελεί απτή απόδειξη ότι η εποχή ακμής του μεταβυζαντινού Βοϊου υπήρξε στα αλήθεια, πριν επέλθει η καταστροφή του από τα Οθωμανικά στρατεύματα κατά την επανάσταση του Ορλώφ.Το γεφύρι κτίστηκε πριν το 1770, όταν ο πληθυσμός του Βοϊου ήταν πολλαπλάσιος του σημερινού. Ήταν η εποχή της ακμάζουσας μετακινούμενης κτηνοτροφίας, των κιρατζίδων, και των φημισμένων μαστόρων και των λιθοξόων της Κόνιτσας και των Ζουπανίων. Τότε οι ορεινοί οικισμοί έσφυζαν από ζωή, οι Δυτικομακεδόνες έμποροι με παροικίες σε όλη την Κεντρική Ευρώπη πηγαινόφερναν εμπορεύματα σε Ελλάδα και Δούναβη, και οι χιλιοτραγουδισμένοι κλέφτες παραμόνευαν κοντά στα γεφύρια. Ήταν η εποχή που τα νέα τα μάθαινε κάποιος στο νερόμυλο, τότε που γύρω από το Ανθοχώρι υπήρχαν κατάμεστα χάνια, πεταλωτήρια και σαμαράδικα.

Οι Οθωμανοί εγκατέλειπαν τη φεουδαρχία, ενθάρρυναν το εμπόριο και τις συγκοινωνίες χρηματοδοτώντας υποδομές. Οι Χριστιανοί το εκμεταλλεύθηκαν, πλούτισαν, μορφώθηκαν, συνειδητοποιήθηκαν και επαναστάτησαν το 1770. Το Βόιο καταστράφηκε, οι περισσότεροι κάτοικοι σκόρπισαν στη Δυτική Μακεδονία, ήρθε νέο αίμα από την Ήπειρο, ρίζωσε, ορθοπόδησε, έκτισε νέα, αλλιώτικα κτίρια, ελευθερώθηκε.Από το γεφύρι πέρασε κι ο στρατός για να γράψει ένα έπος το ’40 και μια τραγική σελίδα ιστορίας στον εμφύλιο.Μετά οι καιροί άλλαξαν. Τα μουλάρια έγιναν τρένα, τα καλντερίμια Εγνατίες, και οι μύλοι ηλεκτρικοί. Από το γεφύρι δεν περνούσαν πλέον κοπάδια, αλλά αγροτικά φορτηγάκια όταν το νερό του Πραμόριτσα φούσκωνε. Η πέτρα αντικαταστάθηκε με το τσιμέντο, νέες γέφυρες κτίστηκαν και η τέχνη των πετρογέφυρων χάθηκε. Οι κτηνοτρόφοι του Βοίου έφυγαν κι έγιναν εργάτες κι επαγγελματίες στα αστικά κέντρα.Ο τόπος ερήμωσε κι ο χρόνος σταμάτησε στο παρελθόν. Τίποτε δεν έμεινε να θυμίζει την προ του 1770 εποχή και τους ανθρώπους της, εκτός από κάποιους ναούς και μερικά γεφύρια, όπως αυτό του Ανθοχωρίου.Αυτός όμως δεν είναι και ο ρόλος των μνημείων ;Να κρατούν τη μνήμη ζωντανή.

Φυτώκι Κοζάνης

Το φυτώκι είναι ένα από τα χωριά του Δήμου Τσοτυλίου που μαζί με το Ανθοχώρι και το Παρόχθιο αποτελούν το δημοτικό διαμέρισμα του Ανθοχωρίου και σύμφωνα με την απογραφή του 2001 αποτελείται από 74 κατοίκους που η κύρια ασχολία του είναι η γεωργία.

Δίπλα από τα τρία αυτά χωρία περνά και ο ποταμός Πραμόριτσας παραπόταμος του ποταμού Αλιάκμονα,ο οποίος πηγάζει πάνω από την περιοχή του Πεντάλοφου διασχίζοντας όλον τον ορεινό όγκο του βοΐου περνώντας δίπλα από τα περισσότερα χωριά τόσο της περιοχής του Τσοτυλίου αλλά και της Νεάπολης και καταλήγει στον Αλιάκμονα.

''Τμήμα του Πραμόριτσα στο Φυτώκι που οι κάτοικοι του χωριού ονομάζουν ''Μπάρες''

Παρόχθιον (Συγκόλι)

Το Παρόχθιο ειναι ενα απο τα εγκατελιμένα πια χωρια του Δήμου Τσοτυλίου, η παλία ονομασία του χωριού ήταν Συγκόλι.
   Μετα το τέλος των Βαλκανικών πολέμων και την ενσωμάτωση στον ελληνικό εθνικό κορμό των περιοχών της Μακεδονίας, ανάμεσα τους και της Επαρχίας Ανασελίτση
η ελληνική κυβέρνηση, το 1913, αποφάσισε τη διενέργεια απογραφής του πληθυσμού που κατοικούσε σ’ αυτές, με μόνην την κατά φύλον διάκρισιν του πληθυσμού.
   Οι απογραφικές εργασίες, πραγματοποιήθηκαν από τον ελληνικό στρατό και για την Επαρχία Ανασελίτσης παρουσίασαν συνολικό πραγματικό πληθυσμό 40.492 κατοίκους.
Συνολικά απογράφησαν 93 αναγνωρισμένοι οικισμοί από τους οποίους έξι ήταν τσιφλίκια ακατοίκητα και ένα απο αυτά ήταν και το Συγκόλι.
   Το 1920 αποφασίστηκε η δεύτερη απογραφή του πληθυσμού της ελληνικής εθνικής επικράτειας. Η απογραφή πραγματοποιήθηκε, μετά την αναβολή των απογραφών του 1915, η οποία αναβλήθηκε λόγω της επικρατούσης εκ του πολέμου καταστάσεως εις την χώραν και του 1918, η οποία και πάλιν δεν διεξήχθη λόγω της εν γένει τεταμένης πολιτικής κατάστασις. Την περίοδο αυτή στην Επαρχία Ανασελίτσης αναγνωρίζονται 91 οικισμοί, με συνολικό πληθυσμό 33.189 κατοίκους, από τους οποίους εκλείπουν τα ακατοίκητα τσιφλίκια Κουτσούφλιανη και Μπρατμήρ. Τα νέα απογραφικά δεδομένα, συγκριτικά με τα δεδομένα της απογραφής του 1913, παρουσιάζουν μείωση του πληθυσμού σε 69 οικισμούς, αυξητικά μεγέθη σε 20 οικισμούς και αμετάβλητο δημογραφικό καθεστώς στο τσιφλίκι Συγκόλιον και στον οικισμό Πεπονιά.

Επτά χρόνια αργότερα, το 1927, η Επιτροπεία των Τοπωνυμίων της Ελλάδος που είχε συσταθεί με σχετικό βασιλικό διάταγμα από το 1909 αποφάσισε την μετονομασία των οικισμών της Επαρχίας Ανασελίτσης με στόχο τον εξελληνισμό των βαρβαρικών τοπωνυμιών, έργον ανταποκρινόμενον προς το εθνικόν αίσθημα του ελληνικού λαού, μη ανεχομένου όπως η χώρα την οποίαν ουδέποτε έπαυσεν αυτός κατοικών, υπερασπίζων και κλείζων διατηρή τοπωνυμίας απαδούσας προς τον ελληνικόν χαρακτήρα αυτής και διαιωνιζούσας την μνήμνην των βαρβάρων επιδρομών ή και προσωρινών εγκαταστάσεων ας κατά καιρούς αύτη υπέστη. Διαδικασία που είχε πραγματοποιηθεί στην πλειονότητα των οικισμών που είχαν πολύ νωρίτερα, χρονικά, ενσωματωθεί στον ελληνικό εθνικό κορμό.
Η Επιτροπεία αποτελούμενη από τους Νικόλαο Πολίτη, Σπ. Λάμπρο, Γ.Χατζηδάκη, Γρ.Βερναρδάκη, Δ.Καμπούρογλου, Κ. Άμαντο, Ι.Βογιατζίδη, Στ.Κυριακίδη, Σ.Κουγέα , Β. Κολοκοτρώνη κ.α. είχε εκδώσει ένα χρόνο νωρίτερα το 1926 σχετικό βιβλίο-εγκύκλιο με τίτλο Οδηγίαι δια την μετονομασίαν κοινοτήτων και συνοικισμών εχόντων τουρκικόν ή σλαβικόν όνομα όπου μεταξύ άλλων διατύπωνε τη διαδικασία, η οποία θα έπρεπε να ακολουθηθεί για τις μετονομασίες των οικισμών.
Σύμφωνα με τις οδηγίες του Κυριακίδη που είχε την επιμέλεια και συγγραφή της έκδοσης, κάθε οικισμός προκειμένου να εξαλείψει τα ίχνη των Σλάβων και Τούρκων βαρβάρων θα έπρεπε να αντικαταστήσει τα ονόματα των χωριών με ελληνικά : Η ελληνική γλώσσα έχει, αλλά και αν δεν είχε, έχει τη δύναμιν να πλάση ωραιότατα ονόματα, με τα οποία να στολίση τον χάρτην της ελληνικής μας πατρίδος. Και το έργον αυτό πρέπει να αναλάβουν οι ίδιοι οι κάτοικοι με ζήλον και με προθυμίαν και με την βοήθειαν του διδασκάλου των, διαλέγοντας μόνοι των το όνομα του χωρίου των, νεοελληνικόν, ωραίον, ευκολοπρόφερτον, ώστε να το δεχθούν εύκολα και να το συνηθίσουν και οι γείτονες των, και κατ΄ αυτόν τον τρόπον να λείψη, να μη ακούεται πλέον το σημερινόν, το βάρβαρον. Ακριβώς δε δια τον σκοπόν αυτόν συνετάχθη και η εγκύκλιος αυτή και ο πίναξ, που τη συνοδεύει, δια να οδηγήση τους κατοίκους πώς να εύρουν ή εν ανάγκη να πλάσουν όνομα κατάλληλον δια τα χωρία των.

Στο πλαίσιο αυτό ο Κολοκοτρώνης, μέλος της Επιτροπείας Τοπωνυμίων στη σχετική του εισήγηση για το Νομό Κοζάνης πρότεινε τη μετονομασία ολόκληρου του Νομού Κοζάνης σε Νομό Ελιμείας διότι η Ελιμεία καταλαμβάνει το πλείστον της περιφερείας του Νομού, αναφερόμενος προφανώς στην αρχαία Ελιμεία. Έτσι, εκτός από τη μετονομασία της ίδιας της Επαρχίας Ανασελίτσης σε Επαρχία Βοΐου, τοπωνύμια μεταβάλλονται σε 73 οικισμούς, σε 13 διατηρούνται αμετάβλητα και σε 5 γίνεται ορθογραφική διόρθωση του τοπωνυμίου. Χαρακτηριστικό είναι ότι η πλειονότητα των οικισμών που μετονομάζονται, ακολουθούν τα υποδεικνυόμενα τοπωνύμια που συνδέονται με τη φύση, τα δέντρα, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του εδάφους και άλλα, τα οποία παρουσιάζονται, προτείνονται, από τον Κυριακίδη στους πίνακες του σχετικού δημοσιεύματος του.

Έτσι ο οικισμός ή καλύτερα το τσιφλίκι με το όνομα Συγκόλι μετονομάζεται σε Παρόχθιο το 1927 για τι βρίσκονταν χτισμένο στους όχθες του ποταμού Πραμόριτσα,ο οποίος διασχίζει όλη την περιοχή του βοΐου,και καταλήγει στον Αλιάκονα.