Στην παραπάνω φωτογραφία Ο Ταξίν Πασάς υπογράφει τα πρωτόκολλα παράδοσης της Θεσσαλονίκης ανήμερα της εορτής του Αγίου Δημητρίου!
Σε μία εποχή που ο κόσμος έχει χάσει τον προσανατολισμό του, τα πρότυπα είναι απαραίτητα για να σταθεί κάποιος όρθιος όταν γύρω του τα πάντα καταρρέουν!
Τον μήνα Οκτώβριο πολλοί άγιοι τιμούνται από την Εκκλησία μας. Ας παραδειγματιστούμε από ορισμένους από αυτούς και ας προσπαθήσουμε να μιμηθούμε και εμείς κάτι από τον ενάρετο και ηρωικό βίο τους:
Ο άγιος Ρωμανός ο Μελωδός (1 Οκτ) δεν μπορούσε καθόλου να ψάλλει αν και το ποθούσε. Ήταν ιδιαίτερα κακόφωνος και φάλτσος. Σε μια αγρυπνία των Χριστουγέννων του εμφανίστηκε η Παναγία κρατώντας στο χέρι της ένα κοντάκιο σε μια περγαμηνή τυλιγμένη σε κύλινδρο. Του έδωσε να τη φάει και τότε ο Ρωμανός ανέβηκε στον άμβωνα και έψαλλε με φωνή αγγελική: «Η Παρθένος σήμερον τον υπερούσιο τίκτει...»
Ο Αββάς Αμμούν (4 Οκτ) έλεγε μεταξύ άλλων: «Βάσταζε πάντα άνθρωπο καθώς βαστάζει σε ο Θεός».
Κάποτε μια γυναίκα θαύμασε το παράστημα του οσίου Σάββα του Βατοπαιδινού (5 Οκτ). Τότε εκείνος πήδησε μέσα σ’ ένα ανοιχτό βόθρο όπου έμεινε εκεί μέχρι που έπεσε το σκοτάδι! Ο Άγιος αυτός τρεφόταν μόνο με λίγο ξερό ψωμί και λίγε σταγόνες νερό. Έμεινε έναν ολόκληρο χρόνο ξαπλωμένος στο πλευρό του δίχως να κινηθεί· ύστερα πέρασε άλλον έναν χρόνο καθισμένος εν ακινησία πάνω σ’ ένα σκαμνί.(!)
Ο όσιος πατήρ ημών Αμβρόσιος της Όπτινα (10 Οκτ) βίωσε όταν αρρώστησε βαριά τη φράση του Ευαγγελίου «Η δύναμις Κυρίου εν ασθενεία τελειούται» και έλεγε: «Καλό είναι ο μοναχός να περνάει από αρρώστια. Όταν αρρωσταίνει κανείς δεν πρέπει να τον φροντίζουμε ώστε να θεραπευτεί τελείως, αλλά μόνον κατά το ήμισυ...». Όταν δε κάποτε τον έψεξαν επειδή έχανε το χρόνο του εξηγώντας σε μια χωρική πως να ταΐζει τις γαλοπούλες της απάντησε: «Μα δε καταλαβαίνετε ότι για εκείνη όλη της η ζωή συνδέεται με αυτές τις γαλοπούλες και ότι η ειρήνη της ψυχής της αξίζει για μένα όσο κι εκείνων που έρχονται και μου θέτουν τα πιο υψηλά ερωτήματα»(!)
Ο Στάρετς Νεκτάριος Τυχώνωφ (11 Οκτ) συμβούλευε τους διανοούμενους της εποχής του: «Σταματήστε να σκέπτεστε, γιατί η σκέψη διασκορπίζει και αρχίστε να συγκεντρώνεστε ώστε να φθάσετε στη θεωρία».
Ο στάρετς Ανατόλιος Ποπάτωφ (11 Οκτ) μεριμνούσε ιδιαίτερα για τους αθεράπευτα αμαρτωλούς τους οποίους τρυφερά αποκαλούσε: «τα τέκνα μου τα πιο ακριβά..οι μικρές μου αμνάδες» (!).
Αφού μαστίγωσαν ανελέητα με βούνευρα τον άγιο Πρόβο (12 Οκτ) ο δικαστής τον προέτρεψε να λυπηθεί τον εαυτό του, αλλά εκείνος απάντησε: «Τούτο το αίμα νομίζω ότι είναι μύρο ή έλαιο, με το οποίο αλείφομαι προς τους αγώνες και γίνομαι προθυμότερος!».
Ο άγιος Κάρπος (13 Οκτ) χαμογελούσε την ώρα την ώρα που υπέφερε τα πιο φρικτά βασανιστήρια. Έκπληκτος ο ηγεμόνας ρώτησε να μάθει το λόγο. Απάντησε ο άγιος: «Είδον εγώ την δόξαν του Κυρίου και ευφράνθην!».
Όταν ο Ιουλιανός ο Παραβάτης διέταξε να βασανίσουν φρικτά τον άγιο Αρτέμιο (20 Οκτ) μπήγοντας στο σώμα του πυρακτωμένες βελόνες, προς έκπληξή του και απογοήτευση ούτε φωνή, ούτε στεναγμός δεν εξήλθε από το στόμα του Αρτεμίου.
Ο άγιος Δημήτριος μητροπολίτης Ροστώφ (28 Οκτ) αφιέρωσε όλη του τη ζωή στη μελέτη των βίων των αγίων. Για την αφοσίωσή του αυτή αξιώθηκε πολλών οραμάτων: έτσι μεταξύ άλλων, ο άγιος Ορέστης του εμφανίστηκε και του είπε: «Υπέφερα περισσότερες βασάνους για το Χριστό απ΄ όσες μνημονεύεις και δείχνοντάς του τις φλέβες του αγκώνα του, του είπε –να αυτές κατεκόπησαν!
Ο όσιος Θεόφιλος ο δια Χριστόν σαλός (28 Οκτ) εξομολογούσε τους πιστούς με έναν παράδοξο τρόπο: έθετε τα χέρια του στην κεφαλή του εξομολογουμένου, έστρεφε το βλέμμα του στον ουρανό και του αποκάλυπτε όλες τις κρυφές του αμαρτίες, και ο εξομολογούμενος γεμάτος φόβο και ντροπή ξεσπούσε σε δάκρυα ειλικρινούς μετανοίας.
Αφού κρέμασαν από ένα ικρίωμα και αφού έγδαραν τα πλευρά της μάρτυρος Ευτροπίας (30 Οκτ) οι δήμιοι, άρχισαν να κατακαίουν τις σάρκες της με δαυλούς. Η αγία όμως αναφώνησε προς έκπληξή τους: «Η κάμινος αύτη είναι δι εμέ πηγή δροσερών υδάτων!» και διαβεβαίωνε όλους ότι άνδρας που ομοίαζε στον υιό του Θεού στεκόταν δίπλα της και απομάκρυνε τις φλόγες που έκαιγαν ώστε εκείνη να αισθάνεται μόνο το φως τους. Ακτινοβολούσα παρέδωσε την ψυχή της στο Θεό.
Για το τέλος αφήσαμε τον πολιούχο μας Άγιο Δημήτριο τον Μυροβλύτη (26 Οκτ). Ο Γαλέριος πληροφορούμενος την αρετή του αγίου διέταξε να τον κλείσουν σ’ ένα κελί γεμάτο ακαθαρσίες. Εκεί ο άγιος Δημήτριος με το σημείο του Σταυρού εξαφάνισε έναν δηλητηριώδη σκορπιό που πήγε να τον τσιμπήσει, ενίσχυσε το μικρό παιδί Νέστωρα ο οποίος θανάτωσε δι ευχών του τον φοβερό και γιγάντιο Λυαίο. Και βέβαια, μετά τον μαρτυρικό του θάνατο, προστάτευσε την πόλη του Θεσσαλονίκη από πολλές επιδρομές βαρβάρων και την απελευθέρωσε από την Τουρκική κατοχή στις 11 το βράδυ της 26ης Οκτωβρίου 1912, ανήμερα της εορτής του. Οι πληρεξούσιοι αξιωματικοί Ιωάννης Μεταξάς και Βίκτωρ Δούσμανης μετέβηκαν στο Διοικητήριο της Θεσσαλονίκης και υπέγραψαν τα σχετικά πρωτόκολλα παράδοσης της πόλης στον ελληνικό στρατό.
Ταῖς τῶν σῶν ἁγίων πρεσβείαις, Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.