Το Βοιο,μια οροσειρα στην ουσια,με κατευθυνση απο Βορρα προς Νοτο,βρισκεται στα ανατολικα του Γραμου και χωριζεται απο αυτον απο τον ποταμο Σαρανταπορο,ενω στα νοτια ενωνεται με τον Σμολικα με εναν αυχενα στα 1200μ. υψομετρο περιπου.Κατα τους περισσοτερους ψηλοτερη κορυφη ειναι η νοτιοτερη της μακριας κορυφογραμμης ο Προφητης Ηλιας Ζουπανιου(1806μ) η 1808 οπως εχει γραφτει πανω στον τοιχο του.Αλλες πληροφοριες δινουν σαν ψηλοτερη κορυφη το Παλιοκριμηνι με υψος οχι 1802μ.που δινεται συνηθως,μα πανω απο 1810μ.,κατι που συμφωνει και με τις δικες μας μετρησεις.Ολα αυτα ομως εχουν μηδαμινη σημασια,μπροστα στην τεραστια οικολογικη αξια του βουνου με τα εκτεταμενα υπεροχα δαση,ασυγκριτα σε ομορφια και ποιοτητα ακομα και αναμεσα στα δαση των αλλων βουνων της Β.Πινδου.Αποτελουνται δε απο δαση οξυας στα μεγαλα υψομετρα κοντα στην κορυφογραμμη,οπου υπαρχουν και λιγοστα ρομπολα,ενω το υπολοιπο βουνο χαμηλοτερα κυριαρχειται απο μικτα δαση κωνοφορων(μαυροπευκου και μακεδονιτικου ελατου)και φυλλοβολων,κυριως βαλκανικου σφενδαμιου και βελανιδιας.Στην πλουσιοτατη πανιδα κυριαρχει η καφε αρκουδα,σε σημαντικους αριθμους,τηρουμενων των αναλογιων του ελληνικου πληθυσμου.Κατα την αποψη μου αυτο συμβαινει γιατι το Βοιο οπως και ο γειτονικος Γραμος ειναι τα πιο απομονωμενα μερη της μιας απο τις δυο πιο σημαντικες απο οικολογικης αποψεως περιοχες της Ελλαδας,της Βορειας Πινδου.Οσον αφορα την αρκουδα,αλλα βουνα της περιοχης εχουν το ονομα μα το Βοιο ειναι που εχει τη χαρη.Και η θεα Τυχη μας βοηθησε να διαπιστωσουμε ιδιοις ομμασι,του λογου το αληθες,οπως θα διαβασετε πιο κατω.
Η πιο συνηθισμενη διαδρομη στο βουνο εκτος απο τη συντομη αναβαση στον Προφητη Ηλια,ειναι η διασχιση της κορυφογραμμης απο τον Πενταλοφο στα νοτια(παλαιοτερα Ζουπανι,απο το Ζουπανος μου σημαινει διοικητης)εως τη Ν.Κοτυλη στα βορεια(παλαιοτερα Κοτελτσι)τον οικισμο που αντικατεστησε μετα τον εμφυλιο την παλια Κοτυλη που βρισκοταν δυτικοτερα.
Εμεις,αφενος μεν γιατι δεν θελαμε να μπουμε στην διαδικασια του να αφησουμε αυτοκινητα στην Κοτυλη η να ψαχνουμε για ταξι και αφετερου και κυρια γιατι θελαμε να περπατησουμε πιο πολυ το βουνο περα απο την εντυπωσιακη κορυφογραμμη,αποφασισαμε να κανουμε μια κυκλικη διαδρομη,ξεκινωντας απο τον Πενταλοφο και αφου προσπερασουμε το Παλιοκριμηνι,λιγο πριν την Κοτυλη να στραφουμε,ειτε ανατολικα ειτε δυτικα και με πορεια νοτια χαμηλα και παραλληλα με την κορυφογραμμη να επιστρεψουμε στο σημειο εκκινησης.
Η πορεια ανατολικα της κορυφογραμμης θα γινοταν μεσω του οικισμου του Αυγερινου,αποκλειστικα απο δασικους καλους δρομους.Εμεις λοιπον επιλεξαμε την λιγοτερο γνωστη και περπατημενη δυτικη διαδρομη μεσω Κυψελης οπου επιπροσθετα υπηρχε ενα μικρο κομματι στο οποιο στους χαρτες δεν φαινοταν ναυπαρχει ουτε δρομος,ουτε μονοπατι,ουτε τιποτε.Κι αυτο καταλαβαινετε πως ηταν μια παραπανω προκληση που εμεις δεν γινοταν να αγνοησουμε.
Οι μοναδικες πληροφοριες που ειχαμε για την δυτικη διαδρομη(η πορεια στην κορυφογραμμη ηταν πολυ γνωστη και οι περιγραφες πολλες)ηταν οι δυο χαρτες που ειχαμε στη διαθεση μας,εκεινον τον παλαιοτερο της Γεωγραφικης Υπηρεσιας Στρατου και τον νεωτερο της Αναβασης.Χαρτες,απο τους οποιους ο Αντωνης ειχε καταφερει να μεταφερει στα 3 GPS που θα κουβαλουσαμε οτι καταγεγραμμενη πορεια η δρομος υπηρχε.Η αξιοπιστια των χαρτων εμελλε να αποδειχτει στο πεδιο και τελικα ηταν πολυ χαμηλη.
Το ξημερωμα της Παρασκευης,με την τις προοπτικες του καιρου εξαιρετικα δυσοιωνες, μια και υπηρχε η προβλεψη για καταιγιδες μετα το μεσημερι, μας βρηκε 6 περιπου χιλιομετρα δυτικα του Πενταλοφου,σε ενα παρκινγκ με κιοσκι,σημειο εκκινησησς της πορειας μας, με την βροχη να μας υποδεχεται δυνατη.Περιμεναμε καμποση ωρα στο κιοσκι,αποφασισμενοι να ξεκινησουμε αμεσως μολις κοψει λιγο η βροχη πραγμα που γνωριζαμε πως δεν θα αργουσε.Ετσι κι εγινε και κατα τις 8 ξεκινησαμε την πορεια με τη βροχη να εχει σταματησει και τα συννεφα να ανοιγουν σιγα σιγα..
Στην Διαδρομη μεχρι μετα το Παλιοκριμηνι υπηρχε σημανση,εκτος απο την παλια πολυ αραιη του Ε6,και μια καινουρια με πυκνα τοποθετημενους στυλους με μεταλλικες πινακιδες πανω,με πηροφοριες οπως στιγμα,χρονος απο και προς Κοτυλη και Πενταλοφο και υψομετρο.Ειναι απλα οι χειροτερες πληροφοριες που εχω διαβασει ποτε σε σημανση.Και δεν ειναι μονο οτι αναφερει πως ο συνολικος χρονος απο Πενταλοφο εως Κοτυλη ειναι 2,5 ωρες.(Αυτος ο χρονος μπορει να γινει μονο τρεχοντας τη διαδρομη.Ολες οι σοβαρες πληροφοριες για παραδειγμα αναφερουν ως χρονο αναβασης εως τον Προφητη Ηλια μονο,πανω απο 1,30 ωρες.)Το πιο γελοιο ηταν οταν κατεβαινοντας απο τον Προφητη Ηλια διαβαζαμε στις πινακιδες πως το υψομετρο αυξανοταν,κι ακουγα τη φωνη του Κωστα που πηγαινε μπορστα να φωναζει γελωντας "θαυμα,θαυμα".Ξερετε κατι σαν εκεινο τον κεκκλιμενο δρομο καπου στην Ελλαδα, οπου αν λυσεις το χειροφρενο του αυτοκινητου,το αυτοκινητο θα αρχισει να τσουλαει τον ανηφορο.Να τα φατε τα λεφτα βρε αθεοφοβοι,αλλα καντε και τη δουλεια σας,στοιχειωδως σωστα.Τι ζηταω κι εγω τωρα ε;
Ξεκινημα λοιπον και πορεια ανηφορικη ποτε στα δασωμενα και ποτε σε μικρα ξεφωτα,μεχρι τη φυσικη ραμπα κατω απο τον κωνο της κορυφης.Την ανεβαινουμε μεχρι τελους,οπου υπαρχει η πρωτη και μεγαλυτερη μεταλλικη σκαλα που μας βοηθαει να ανεβουμε τα δεκα περιπου μετρα καθετου βραχου που ειναι μπροστα μας.Λιγη προσοχη χρειαζεται στην εξοδο της σκαλας,αν το σακκιδιο ειναι ογκωδες μια και ο χωρος για να κινηθειτε ειναι λιγο περιορισμενος,να μην βρει πανω στον βραχο και σας βγαλει εκτος ισορροπιας στα ενα δυο προσεκτικα πατηματα που χρειαζονται.
Συνεχεια για λιγα μετρα πανω σε εναν βραχινο λαιμο μεχρι τη δευτερη μικρη μεταλλικη σκαλα η οποια ανεβαζει στη κορυφη με το μικρο εκκλησακι του Προφητη Ηλια.Η ορατοτητα αρκετα χαμηλη,δεν μας επετρεψε να απολαυσουμε τη θεα,οποτε λιγες φωτογραφιες,μια μικρη επισκεψη μεσα στο εκκλησακι και κατοπιν συνεχεια της πορειας.Μιας πορειας με συνεχη ομαλα ανεβοκατεβασματα,σε γενικα βορεια κατευθυνση,μεσα σε ενα υπεροχο τοπιο με τα δαση της οξυας(με το νεαρο τους φυλλωμα,ενα οργιωδες πρασινο) να εναλλασονται με ξεφωτα,με λιβαδια με αβοσκητο χορταρι.Στα αριστερα συνεχεις γκρεμοι,οποτε η πορεια γινεται υποχρεωτικα απο την ανατολικη πλευρα της κορυφογραμμης.
Καποια στιγμη,ολιγολεπτη ξεκουραση στην κορυφη με υψομετρο 1703μ.εχοντας τραβηξει πριν καποιες φωτογραφιες κοντα στο χειλος του γκρεμου,πηγαινοντας οσο πιο ακρη γινοταν,παντα με ασφαλεια(μην την πατησουμε οπως ο Τζιμ(Δημητρης Καλλιβωκας)στην Παριζιανα,η για να σοβαρευτουμε,οπως ο αξεχαστος Babbu Kiri,ο sherpa που ειχε διανυκτερευσει στην στεγη του κοσμου).
Ειχε μεσημεριασει πια οταν πλησιαζοντας το Παλιοκριμινι,ψαξαμε να βρουμε μια ποτιστρα με νερο που κατα μια πληροφορια υπηρχε νοτιοανατολικα της κορυφης.Δεν καταφεραμε να τη βρουμ και συνεχισαμε βιαστικα προς το Παλιοκριμινι μια που ο καιρος ειχε αεχισει να κλεινει επικινδυνα και τα συννεφα που πλησιαζαν ηταν απο εκεινα που δεν προμηνυαν τιποτε καλο.
Ανεβηκαμε γρηγορα στο Παλιοκριμινι,διαπιστωνοντας πως συμφωνα με τα gps,αλλα και με αλτιμετρο χειρος,πως αυτη ειναι η ψηλοτερη κορυφη του Βοιου.Στα γρηγορα τραβηξαμε δυο-τρεις φωτογραφιες και γρηγορα συνεχεια της πορειας βορεια προκειμενου να χασουμε οσο το δυνατον γρηγοροτερα υψος.
Η πρωτη καταιγιδα δεν αργησε να μας χτυπησει.Στην ακρη του δασικου δρομου,καθισμενοι πανω στα σακκιδια,ανα δυο η τρεις κατω απο τα μποντζος,περιμεναμε να περασει.Πραγματι ετσι εγινε υστερα απο καμποση ωρα κι αφου για καποια λεπτα η δυνατη βροχη ειχε μετατραπει σε χαλαζι.Αναγκαστικα συνεχισαμε την πορεια μια και η ωρα περνουσε κι επρεπε να βρουμε οπωσδηποτε νερο και σημειο για διανυκτερευση.Οκαιρος ετσι κι αλλιως δεν φαινοταν να ανοιγει,να μην γινουμε μουσκεμα αποκλειοταν,οποτε αν θα μπορουσαμε να αποφυγουμε τον κινδυνο,καλυτερα να κεριζαμε καποια χιλιομετρα.Πισω στην πορεια λοιπον και η δευτερη και χειροτερη καταιγιδα δεν αργησε να μας χτυπησει μεσα στο δασος.Αυτη τη φορα ηταν πιο σκουρα τα πραγματα,οι κεραυνοι επεφταν κοντα με αποκορυφωμα, σε ενα ξεφωτο, ο κεραυνος να πεσει εκατο περιπου μετρα μπροστα στο δρομο μας,προς τα εκει που κατευθυνομαστε.Για λιγες στιγμες σταθηκαμε,αναποφασιστοι,μα αμεσως συνεχισαμε την πορεια προκειμενου να βρεθουμε χαμηλοτερα.Οπου και να στεκομασταν θα ημασταν το ιδιο εκτεθειμενοι.Συνεχισαμε λοιπον και καποια στιγμη η καταιγιδα αρχισε να απομακρυνεται.Μουσκεμενοι και λασπωμενοι συνεχισαμε να περπαταμε οταν τριτωσε το κακο.Αυτη τη φορα δεν ηταν τοσο επικινδυνη η κατασταση μα σε καποια στιγμη το γυρισε σε χαλαζι,του οποιου η διαμετρος μεγαλωσε καποια στιγμη τοσο που αρχισε να ενοχλει το κεφαλι μας ακομα και κατω απο την κουκουλα.
Καποια στιγμη περασε κι αυτο και εχοντας ηδη στραφει πρωρα δυτικα και υστερα νοτια αρχισαμε να πλησιαζουμε την Κυψελη.Απειχαμε περιπου 8 χιλιομετρα οταν βρηκαμε νερο και μετα απο συντομη συσκεψη,αποφασισαμε να συνεχισουμε για το χωριο,οπου ειχαμε καλυτερες πιθανοτητες να στησουμε τα αντισκηνα χωρις να βρεχομαστε και κυριως να βγαλουμε λιγη απο τη λασπη που ειχαμε πανω μας.
Πραγματι καποια στιγμη μετα τις οκτω,φτασαμε στημ Κυψελη(το Ψελτσκο,οπως ηταν το παλιο της ονομα,που σημαινει οτι και το καινουριο στα σλαβικα)δωδεκα ωρες απο τη στιγμη που ξεκινησαμε το πρωι.Οι πολυ φιλοξενοι και χαμογελαστοι(οχι μονιμοι,το χωριο δεν εχει κανενα μονιμο κατοικο το χειμωνα)κατοικοι μας προτειναν να στησουμε τις σκηνες στην παιδικη χαρα κατω απο το μοναδικο καφενιο του χωριου,διπλα σε βρυσες με τρεχουμενο νερο.Αυτο καναμε και κατορθωσαμε καποια στιγμη να πλυθουμε και να βγαλουμε την απιστευτη λασπη που ειχαμε πανω μας,στις μποτες,στα παντελονια.Παρα την κουραση,επηκολουθησε μεσα στις σκηνες,καλο φαγητο συνοδευομενο απο μπολικο τσιπουρο και κρασι,μεχρι να λιποθυμισουμε στον υπνο λιγο πριν τα μεσανυχτα,οντας ξυπνιοι απο τις 3 το πρωι.
Το επομενο πρωι,κατα τις εννια ξεκινησαμε και παλι την πορεια,πιανοντας τον δασικο δρομο που εφευγε απο την εισοδο του χωριου ,περνουσε απεναντι στην πλαγια και συνεχιζε προς τα νοτια.Περιπου δυο με τρια χιλιομετρα πιο κατω,σε μια δεξια στροφη του δρομου που διεσχιζε καθετα μια ρεματια,η θεα Τυχη μας αξιωσε επιτελους να ζησουμε ο,τι πολλοι απο εμας ηλπιζαν να ζησουν καθε φορα που περπατουσαμε στα δαση της Βορειας Πινδου και της Ροδοπης,τοσα χρονια τωρα.
Πρωτος ο νεωτερος των Αντωνιων εντοπισε,ακριβως στη στροφη του δρομου,οχι μακρυτερα απο 50 μετρα, το μικρο αρκουδακι να τρεχει πανικοβλητο προς την μητερα του.Η ομαδα μας σταματησε επι τοπου,την ιδια στιγμη που η νεαρη θηλυκη αρκουδα σηκωθηκε στα δυο ποδια προκειμενου να εκτιμησει τον κινδυνο που αποτελουσαμε.Σχεδον αμεσως,εδωσε το συνθημα της φυγης και σε δευτερολεπτα αρχισε να τρεχει με εκπληκτικη ταχυτητα προς τα πανω στην αποτομη δεξια πλαγια της ρεματιας,ακολουθουμενη απο τα δυο μικρα της.Ολα τελειωσαν μεσα σε ελαχιστα δευτερολεπτα και μονο ο πρεσβυτερος των Αντωνιων ειχε την ετοιμοτητα και καταφερε να κινηματογραφησει με την καμερα την φυγη τους σε ενα βιντεο διαρκειας μονο 5 δευτερολεπτων.Μπορειτε να καταλαβετε νομιζω τα συναισθηματα ολων μετα απο αυτα τα λιγα πολυτιμα δευτερολεπτα.Σκεφτηκα πως ενα point στο gps ισως και να ειναι χρησιμο στα παιδια στην Καλλιστω..
Γεματοι,οσο ελαχιστες φορες,συνεχισαμε την πορεια νοτια,πανω στο δασικο δρομο.Ο καιρος,σαφως βελτιωμενος,εδειχνε οτι μπορει και να γλυτωναμε εκεινη την ημερα το καταβρεγμα.Οι περασμενες πορειες,οι δρομοι τα μονοπατια,ειχαν μαι μαυρη τρυπα προς την οποια πλησιαζαμε.Μια βαθια ρεματια,οπως φαινοταν στους χαρτες για την οποια και στην οποια δεν υπηρχε τιποτε.Ουτε δρομος ,ουτε μονοπατι,ουτε πληροφορια,ουτε τιποτε.Αυτο το γνωριζαμε απο πριν και ειπαμε μεταξυ μας πως θα βρουμε τροπο να περασουμε ετσι κι αλλιως.Το αγνωστο του πεδιου εκανε εξαλλου πιο ενδιαφερουσα την δυτικη διαδρομη,απο την αρχη.
Καποια στιγμη λοιπον ο δρομος αρχισε να χανεται,πεσμενοι κορμοι εφραζαν την πορεια και συντομα,με τη χρηση του gps μια και δρομος δεν υπηρχε πια,φτασαμε στο χειλος της μεγαλης βαθιας και αρκετα αποτομης ρεματιας που επρεπε να περασουμε.Η πλευρα της ρεματιας στην οποια βρισκομασταν αποτελουνταν απο πολλες παραλληλες ρεματιες που κατεβαιναν αποτομα προς τα κατω.Εμεις αυτο που καναμε ηταν να μπουμε στην καθετη ρεματια μπροστα μας να κατεβουμε πολλα μετρα αποτομα,αλλα ευτυχως το χωμα εδινε καλα και ασφαλη πατηματα,κατοπιν περιπου στο μεσον της πλαγιας να περασουμε δεξια στην πρωτη παραλληλη και να συνεχισουμε προς τα κατω.Θα ηθελα εδω,αν καποιο ποτε θελησει να περασει απο εκει,να περιγραψω τον πιο ευκολο τροπο για το επρασμα κατα την γνωμη μου αρκει βεβαια να εχει μαζι του ενα gps για σιγουρια και κυριως για μα μην χασει χρονο ψαχνοντας απεναντι.
Μετα το κατεβασμα λοιπον μεχρι περιπου τη μεση της πλαγιας μεσα απο την πρωτη ρεματια που θα βρειτε μπροστα σας,η καλυτερη συνεχεια ειναι να συνεχισετε οχι στην κοιτη αλλα πανω στην ραχη που χωριζει αυτη και την δεξια ρεματια,εως κατω το πολυ ομορφο ρεμα.Εκει παρα το οτι αριστερα φευγει στην απεναντι οχθη φευγει κατι που μοιαζει με δρομο.Τον αγνοουμε και αφου περασουμε απεναντι,κανουμε λιγο αριστερα και αρχιζουμε να ανεβαινουμε μια μεγαλη γυμνη ραχη που ξεχωριζει καθαρα πισω απο τη βλαστηση.Την ανεβαινουμ μεχρι τερμα και μετα,τραβερσαρουμε δεξια την αποτομη πλαγια,παντα με χβμα που δινει ευκολα πατηματα,και μολις την περασουμε,στρεφομαστε προς τα πανω.Εδω ειναι που,για να μη χαθει χρονος ψαχνοντας την πιο ευκολη διαδρομη για πανω,ανεβαινουμε χρησιπομοιωντας την καταγεγραμμενη πορεια στο gps,μεσα απο πυκνη μα προσπελασιμη βλαστηση,με αρκετη κλιση,ωσπου συνανταμε τους πρωτους κομμενους κορμους δεντρων.Πραγμα που σημαινει πως οι υλοτομοι εχουν κατεβει μεχρι εδω(γιατι για να εχουν ανεβει,λιγο απιθανο το κοβω).Συντομα επιτελους συνανταμε τον υποτυπωδη δρομο που τους χρησιμεψε για τη δουλεια τους και που μας ανεβαζει ψηλα ,εξω πια απο την ρεματια και παλι πανω σε ανετο δασικο δρομο.
Απο δω και περα που οι πληροφοριες για την χαραξη των δρομων που ειχαμε απο τους χαρτες,επαψαν να ειναι αξιοπιστες.Αλλου στο χαρτη,αλλου στην πραγματικοτητα.Η καταγραφη που καναμε εμεις νομιζω πως θα ειναι το καλυτερο βοηθημα.Ο στοχος μας για την ημερα ηραν να διανυκτερευσουμε καπου κοντα η και μεσα στον εγκαταλελειμμενο οικισμο του Πετριτσιου.Ο οικΙσμος ομως ηταν βαθεια χωμενος μεσα σε μια ρεματια κι εμεις,θελοντας ενα πιο ανοιχτο μερος ,με καλυτερη θεα,συνεχισαμε για λιγο και βρηκαμε το καταλληλο λιγο παρακατω,διπλα σε ορεινα χωραφια(ισως σπαρμενα με πατατα)με την 1703, την κορυφη οπου ειχαμε ξεκουραστει την προηγουμενη μερα ακριβως απο πανω μας και λιγο πιο κατω τον Προφητη Ηλια.Επτα περιπου ωρες απο τη στιγμη που ξεκινησαμε απο την Κυψελη.
Στησαμε τις σκηνες.φαγαμε κατι λιγο και απολαυσαμε κατι σπανιο,μια μεσημεριανη σιεστα.Αργα το απογευμα πινομτας καφε,αρχισαμε την προετοιμασια για το αναμμα της φωτια και το μαγειρεμα.
Η νυχτα που επεφτε σιγα-σιγα,ηταν γλυκια,με τις καιρικες συνθηκες ιδανικες τοσο,που παρα τα 1150 μετρα περιπου υψομετρο,ενα fleecακι απλο,και χωρις καν σκουφο αρκουσε για να καθησει καποιος εξω οση ωρα ηθελε.Την συνεχεια φυσικα την μαντευετε.Σουτζουκια Μιραν τηγανητα,συγκλινο Μανης,μακαροναδες,κλπ,κλπ συνοδευομενα απο αφθονη καταναλωση δυο ειδων τσιπουρου και κοκκινου κρασιου για τους λιγοτερο ανθεκτικους στα αποσταγματα.
Την επομενη,ειμαστε πια αρκετα κοντα στο τερμα της διαδρομης,σε λιγοτερο απο τρεις ωρες με χαλαρο περπατημα ειχαμε φτασει στην ασφαλτο της παλαις εθνικης οδου Κοζανης-Κονιτσας,απιστευτα ερημου δρομου πια,μετα την κατασκευη της Εγνατιας.Βγηκαμε φυσικα πολυ πιο ανατολικα απο το σημειο που θα επρεπε συμφωνα με τους χαρτες απο δασικους δρομους χρονια κατασκευασμενους που ομως δεν υπηρχαν σε κανεναν χαρτη και παλι.
Δυο περιπου χιλιομετρα περπατημα πανω στον ασφαλτινο δρομο και επιστρεψαμε στο σημειο εκκινησης,στο κιοσκι,διπλα στον δρομο.
Μαζι μου σε αυτα τα περιπου 57 χιλιομετρα, την πιο πληρη,νομιζω, διαδρομη που μπορει να πραγματοποιηθει στο Βοιο,οι δυο Αντωνηδες,ο Θανασης,ο Κωστας και ο Πανος.Συντροφοι,σας ευχαριστω απο βαθους καρδιας και ξερω πως δεν θα ξεχασετε ποτε τις μαγικες στιγμες μιας συναντησης συναρπαστικης.Μιας συναντησης που γεννα μια μικρη ελπιδα πως ισως και να ειναι δυνατο να αντιστραφει η μοιραια εξελιξη της πληρους εξαφανισης της καφε αρκουδας απο τα ελληνικα δαση.
Ελπιζω να ειμαστε ολοι συνεπεις στο ραντεβου το πρωτο σαββατοκυριακο του Ιουλιου,για μια διαδρομη στα ψηλα ανθισμενα λιβαδια των Αγραφων...
Συμετείχαν
Αντώνης Καλαιτζής
Θανάσης Φωτιάδης
Παναγιώτης Συμεωνίδης
Αντώνης Συναπίδης
Σπύρος Κοτόρτσης
Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος
Η περιγραφή της διάσχισης ειναι του Σπύρου Κοτόρτση
